UUUit WILLEM's LOGBOEK

Op mien horloge zai ik dat het al bienao drai uur is. Nog eem een lekker Dortje en een sigaretje. Nog eem de dag overdenken. Een dag met twai gezichten. In t café was het een drokte van belang. De eetclub was voltallig aanwezig. Appie W. was met een fotovriend an kommen om bie ons te eten. Fenna was met heur leesclubje geannimeerd aanwezig en de kaortclub zat d'er. Was dat het?. Nee. In de zaol speulde Robert Lighthouse zien blues. Mien blues. Blues, die zien bestaonsrecht vindt in de delta. Blues met zeggingskacht. Natuurlijk speulde Robert aigen waark. Mooie nummers, die in het verlengde liggen van Americana. Maor daornaost speult hij de blues van mien helden. Blind Lemon, Johnny Johnson, Isaak "Docter" Ross, the harmonicaboss. Robert is van geboorte Zweed met Joegoslavische wortels en dat heur je in zien stem. Twai lange sets, die gien moment vervelen en die nog wat extra's kriegen als onze geluudsman, Cees, de mondharp aan de smoel zet. Blues is universeel. De beide mannen genieten, en het publiek waardeert en beloont dat. Ik krieg d'er kippevel van.

Jaap komp nao aofloop bij ons staon en zeg: "Drenthe is toch de bluesprovincie? Waor waren ze dan vanaovend?" 
As we eem laoter aan de bar het d'er nog eem over hebben, dan valt het woord "Chicagoblues". We bennen het d'er beiden over ains, dat dizze muzieksoort in het begun met mensen as Howlin Wolf, Muddy Waters en Sonny Boy Williamson nog altied met de vouten in de delta ston. De huidige vörm is glad, gepolijst en ver van de oervörm verwijderd.
Lighthouse, gien Amerikaon van geboorte, bracht vanaovend de delta, de deltablues naor Drenthe, naor Spiekerboor.
Mooi man!