Voor nog meer foto's klikken

Recensie: THE NEXT GIG

Lynne Hanson snijdt door merg en been op weg naar schoonheid

BORGER – Als er één artiest is die zichzelf niet spaart dan is het de Canadese Lynne Hanson. Met een enorme intensiteit brengt ze haar liedjes op het podium bij VanSlag / Roots on the Road in Borger. Liedjes waarmee ze afrekende met een inktzwarte periode in haar leven, dus kun je je alleen maar afvragen hoe het voor Hanson is om steeds terug te stappen in die dagen waarin haar tunnel geen licht aan de einder scheen te hebben. Het zijn prachtige liedjes die Hanson brengt, maar liedjes die door merg en been snijden. Hanson schreeuwt haar pijn figuurlijk uit doo haar liedjes, rekent er mee af en maakt van haar ervaringen een fantastische luisterervaring. Het lukt haar om vanaf het openingsnummer 'River of Sand' in die 'zone' te stappen en haar publiek mee te nemen van hell naar heaven. Hierbij geholpen door haar fijne stem die de bijbehorende emoties weet over te brengen en een B.J. Baartmans in topvorm die zijn volledige snaarinstrumenten kast heeft meegenomen en Hanson op mandoline en gitaar ondersteund. De Brabander begeleidt niet alleen, maar voegt ook daadwerkelijk wat toe. Prachtig was ook te zien het plezier dat beide hadden in het spelen en dat begrip dan even een blik is om precies te begrijpen wat de ander wil. Via het erg mooie 'Waiting by the Water' toonde Lynne Hanson liedje voor liedje aan een exeptioneel artieste te zijn. Een artieste die geen kapsones, maar vooral zichzelf in de aanbieding heeft op het podium. Vooral 'This too Shall Pass' was adembenemend mooi. Op deze dag dat de muziekwereld BB Kin verloor, speelde Hanson voor hem het bluesnummer 'Gravedigger' en ook B.J. Baartmans speelde later solo een nummer voor King. Prachtig was ook het 'Colour my Summer Blues', net als al die andere liedjes voorzien van een fjne introductie. Als afsluiting nodigde Hanson voor 'Trading in my Lonesome', een nummer dat ze schreef met Lynn Miles, op het podium Suzanne Jarvie en pianist Chris Brown uit voor een prachtige uitvoering van het nummer. Geen mens gun je de weg die Lynne Hanson heeft moeten gaan, maar als trost mag gelden dat er in ieder geval fantastische muziek uit is voortgekomen en een voorbeeld van de veerkracht van de mens. Lynne Hanson is een voorbeeld voor ons allen.

Bob Dylan vormt draaipunt voor Suzanne Jarvie

BORGER – Je hebt van die concerten met een draaipunt. Een liedje waarin ineens alles op zijn plaats valt en daarna is het goed. Voor laatbloeier Suzanne Jarvie was een cover van Bob Dylan dat liedje. Jarvie begon prima op het podium van vanSlag / Roots on the Road met mooie liedjes als 'Tears of Love', in een twist van een oude country traditie geen murder ballad, maar een rape ballad en 'Love is Now'. Jarvie legde daarbij te veel de nadruk op het mooi zingen en spelen en het duidelijk articuleren en vergat daarbij de diepte in te gaan en haar emoties mee te geven aan haar liedjes. Dan blijven mooie countryachtige liedjes over. Je kunt veel van Bob Dylan zeggen, maar niet dat het een mooi zinger is of de emoties niet weet door te geven. Met het zingen van de cover 'Senor' trad de geest van Dylan in Jarvie. Ineens wist ze wel die diepere laag aan te boren en kwam de extra lading van de liedjes, daar waar het draait om voelen en niet om luisteren, boven. Jarvie deed Dylan eer aan met haar cover en behield diens intensiteit. Haar debuut album 'Spiral Road' is vooral een afrekening met de heftige tijd dat één van haar kinderen ernstig ziek in het hospitaal lag. Met '2458' kon ze wel die tijd tussen hoop en vrees doen herleven en voelde je de wanhoop van een moeder die dreigt haar kind te verliezen. Het nummer werd direct van mooi naar prachtig en indrukwekkend verheven. Dat telde ook voor 'Shrieking Shack' wat stond voor de poging van dierbaren een veilige omgeving te bieden om te genezen. Een fantastisch nummer. Jarvie werd daarbij op de electronische piano goed begeleidt door Chris Brown. Jammer dat beide ver uit elkaar stonden, dat kwam de wisselwerking niet altijd ten goede. Brown kreeg de tijd om te vertellen over zijn tijd in de begeleidingsband van de die dag overleden BB King en dat was een indrukwekkend verhaal. Op het einde vulde het podium zich. B.J. Baartmans kwam 'on stage' om bij te dragen aan 'Spiral Road' het titelnummer van Jarvie's album en Lynne Hanson droeg haar vocale kracht bij aan 'de cover 'Orphan Girl'. Suzanne Jarvie is een bijzonder artieste. Ze moet nog groeien in haar rol, maar zolang de geest van Bob in haar blijft varen zo nu en dan, komt het wel goed met de Canadeze.

Met dank aan The Next Gig, Richard Wagenaar, 16 mei 2015